ജഗന്മയൻ

 ഓരോ മയിൽപ്പീലിത്തുണ്ടിനുമെത്രയോ-

യേറെക്കഥകൾ ഉണ്ടായിരിക്കും 

ഓരോ മുളന്തണ്ടിനുള്ളിലുമെത്രയോ 

ഗോപികാഗീതമുണ്ടായിരിക്കും 

ഓരോ പശുവിന്നകിടിലുമായിരം

ഓർമ്മ ചുരക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും 

ഓരോ കുസൃതിക്കുടക്കയിലും എൻ്റെ 

കണ്ണൻ്റെ കൺകളുണ്ടായിരിക്കും 

വാക മരങ്ങൾക്ക് കണ്ണന്റെ പൂമേനി 

മൂടിക്കുളിപ്പിക്കാൻ മോഹമത്രേ 

സന്ധ്യകൾക്കാ കാൽകൾ  മൂടും പീതാംബര-

ച്ചാർത്തുകൾ തുന്നുന്ന വേലയത്രേ 

ആറുകൾ മുങ്ങാംകുളിയിട്ടു കാളീന്ദി -  

യാകുവാനുള്ള ശ്രമത്തിലത്രേ 

കുന്നുകൾ ഗോവർദ്ധനത്തിനു നിത്യവും 

വന്ദനമർപ്പിച്ചു നിൽക്കയത്രേ 

പൂമ്പൈതൽ തന്നുടൽച്ചൂടു നുകർന്നാമോ 

ആലിലകൾ വിറപൂണ്ടു നിൽപ്പൂ

രാസരസത്തിൽ മുഴുകിയിട്ടാണാവോ 

ന്ലാവിന്നുദിക്കാൻ മറന്നിരിപ്പൂ 

കാലിണ തൻ്റെ മധുരമോർത്താണാവോ 

ആ കടമ്പിപ്പോഴും പൂത്തു നിൽപ്പൂ 

ആ വായ്ക്കകം കണ്ടു കൺ നിറഞ്ഞാണാവോ 

ആകാശമിന്നുമിരുണ്ടിരിപ്പൂ 

എങ്ങോട്ടു നോക്കിലും നിന്റെ കാൽപ്പാടുകൾ 

കേൾപ്പതിലൊക്കെയും വേണുഗാനം 

ഇജ്ജഗത്താകെയും നീലപ്പൂമേനിയിൽ

ചാർത്തിച്ചതാം വനമാല മാത്രം

കാണ്മതിലൊക്കെയും നിന്നുടെ ഓർമ്മകൾ 

തേന്മധുരം പോൽ കിനിഞ്ഞു നിൽക്കേ 

വേറൊരാനന്ദമീ ഞങ്ങൾക്കു വേണമോ 

നീയാം പരമ രസത്തിൽ മുങ്ങേ!!!